Овој пат (за промена) подранив, и не погрешив! Само ја продолжив авантурата која долго ќе ја паметам…
Се сретнавме пред „Пелистер“, на плоштад. Наспроти мене горделиво исправени стоеја две „мермерни” фигури: Десно, гротескниот Цар Самоил; лево од него, величествениот Г-дин Алфонсо во препознатливото, мермерно бело одело. Легенди…
За разлика од Самоил, г-динот Алфонсо ме дочека со широка насмевка на лицето и силно ме прегрна! Навистина има племенитост во човеков, си помислив!
Ме посоветува мудро, ми предложи економично решение како да стигнеме кај него дома и секако, прифатив; така се упативме кон најблиската автобуска постојка… Патем, зборнавме и за времето дента; изостануваше онаа типична летна скопска жега. Пиркаше пријатно ветре и сонцето беше изненадувачки „милозливо” –наклонето и за пригодата и неговиот аутфит, одело и долги панталони, сред лето. Беше исклучително уреден и немаше ниту капка пот на неговото чело. Мирисот на омекнувач, на штиркана и испеглана облека лебдеше околу него. Мала дигресија: дали сметате дека 84 години се пречка некој да носи очила за сонце на чија рамка од страна пишува „sexy“? …и да се движи со кондиција на 20-годишно момче?! Постојано заостанував неколку чекори зад него!
Вистинските вљубеници во модата, се големи „бунтовници“. Нивна најчесто неостварена желба е да носат отворени сандали на ладно, чизми или блузи по долги ракави кога е топло… накратко, сакаатда ги комбинираат парчињата од летната со оние од зимската гардероба…. Г-дин Алфонсо, го живее тој сон! И колку што јас знам, едвај некогаш отстапува од своите сакоа, очигледно ниту за сметка на временските услови… тие се, без збор, негов добро препознатлив, заштитен знак…
Вoзејќи се во 19-та на ЈСП, ми раскажуваше со сјај во очите, за почетоците на неговата кариера во балканската кинематографија; лека-полека, се надоврза и на своите патувања, годините од животот кои ги поминал во Франција, Белгија, Австрија…„Не може секој да глуми“, велеше тој…. Нетрпеливо, гo грабнав апаратот и почнав да ги режирам „сцените“ со него. Не е ни чудо што е глумец, фото-апаратот буквално го обожува! Алфонсо е навистина фотогеничен! Занесен во приказните, не забележав дека автобусот застана пред „Зегин” во Шутка- нашата постојка. Близу аптеката, сокакот угоре водеше кон„Вашингтонска“ улицата… неколку чекори потаму и стасавме нa прагот од неговиот дом.
Дневната беше уредена во колоритни пастели. Eден од ѕидовите беше бојадисан во розево-кафена комбинација, друг во жолто-виолетова; мебелот преслечен во прекривка со цветни мотиви, на масичката милè исто така со цветни везови. Тој влезе во една од собите и се врати за миг со „палетата” кравати. Веројатно има кравати колку што брои и години! Меѓу нив, висеа ретки модели со неповторливи дезени дури и духовити принтови како „Tasmanian Devil’, „Снупи”, кенгури итн. Тој со посебно внимание ми посочуваше на секоја од нив. Во наредните половина час следуваа сакоа… ми ги покажа и оние кои беа педантно сместени вo заштитни навлаки; кројот кој преовладуваше беше без грешка, класичен и елегантен. Некои беа од твид, и претежно преовладуваа кремави, кафени и сиви тонови. И секако, мноштво од кошули, особено бели, во секаква нијанса: млечна, снежна, бисерно-бела итн… Што се однесува до фотографирањето, непотребни беа инструкции за како да „се однесува” пред објективот – тој добро си ја познава работата!
Сакаме да зборуваме за пасии и хоби, нели… како и повеќето од нас, г-дин Алфонсо е навистина едноставен и го исполнуваат мали нешта. Тој не може без музика. Навистина е страствен кога станува збор за неговата музика! Тој е шампион во турска музика, прочуен во Шутка и подалеку! И е горд на сопствените радио-касети складирани во 5 куфери, сите до една од неговите многубројни турски изведувачи! Неговата омилена пејачка е Muzeyyen Senar…
И како голем верник, негува огромна почит кон традицијата за Курбан Бајрам: без отстапки секоја година на Големиот ден, јагне одгоено за неговата фамилија, се дочекува со плех музика, среде Шутка. Режените линии на јагнето се симбол за здравје, благодет и изобилие…
Не само што е во добра физичка форма, а веќе меѓу ветераните, тој има навистина млад дух, бистра меморија, жар и несекојдневен ентузијазам и најважното, благодарен е за сето она што го има… Заминав со насмевка и во добро расположение. Неколку пати погледнав наназад, кон мојот добар и искрен домаќин дента: Г-дин Алфонсо, во друштво на Анџел стоеше пред портата на својата куќа отпоздравувајќи ме со раката сè додека не скршнав кон свиокот надолу, додека сосема не му исчезнав пред вид…
Кога почна првиот филм да се снима, со Емир Костурица, на местото правеа бараки, заградија, па вештачки снег правеа, скоро месец дена беа тука...собираа и други луѓе, по 10 евра, 5 евра...јас тогаш свирев хармоника, имаше и една глумица, Босанка, Љубица, пази, таа е добра! И дечко еден, демек ќе се беси...не се беси вистински, тоа глуми...и јас свирам и го гледам и му викам: „Еј, што правиш бе ти!“(ама тоа по ромски) „Ќе те кажам на мајка ти сега, ти се бесиш а!“ - и си ја гледам сенката и викам, - „дали може сенката да ја прескокнам“...- ама тоа глумам нели...апсолутно романтично! Ме разбираш? Не е реално... Па после одам кај мајка му и викам, „Љубице, син ти се беси!“...
Кога почна војната во Босна, Емир отиде за Белград и тогаш го сними „Црна мачка бел мачор“. Јака пара, Франција го плаќаше...тој собира глумци, знае колку му требаат, што треба, сè знае. Пред тоа бевме во Велес, таму има „вир“, собра уште најмалку 200-300 души, им даде дневница...и правевме адети за Ѓурѓовден, тоа го снимаа...прво праќаат човек од дома да ги снима па после според видеата ги одбираат глумците.
Мене ме молеа, нема смисла да кажам, да снимам „сексуален“ филм, ме разбираш...ми понудија, ама да ти кажам јас не сакав, имам внуци... Со такви работи не сакам да се бавам, после да ми се смеат, ќе речат, овој не е со сите. Јас сакам да си правам филм, да личи. Да се знае дека е шампион, „Шампион од Шутка“, и тоа во цела Европа, веднаш ме знаат.
