АСОЦИЈАЦИИ

По професија сум дипломиран архитект, а по хоби сум многу нешта. Сè што е поврзано со уметноста, дали глума, дали музика или цртање, е поврзано со мене и со тоа што сум јас, во поширока смисла.

Сум членувала во клубови за глума, сум посетувала балетски студија и сум пеела во хорови... и искрено, првото нешто во животов со кое што сакав да се бавам е, Бродвеј. Да отидам и да си ја испробам среќата во светот на мјузиклите. Со оглед на тоа дека имав 18 години и не размислував повеќе „детски“ (штета!), решив дека тоа е нереално за човек кој не пораснал со професионално пеење, играње и глума... Заради вака испуштената шанса, ја користев секоја наредна, без исклучок. Секоја дадена прилика да учествувам во какво било шоу, ја прифаќав и се посветував во целост...

Две девојки од училиштето „Пијано Форте“, имаа некаква општа идеја за тоа што сакаа да постигнат со овој перформанс. Ова не беше нешто откриено или измислено за прв пат; туку, нешто кое кај нас не е развиено на таков начин, за кој имавме идеја да го развиеме. Сите три заедно, со меѓусебно надополнување и со користење на поединечните способности и таленти, решивме да организираме една вечер во која ќе се случи синтеза на поезијата, музиката и сликата.

Поезијата, односно текстот, беше извадок и реинтерпретација, мешање на разни делови од прозата и поезијата на Јacque Prevert- француски поет од почетокот на XX век. Беа поврзани реченици, зборови, стихови и целосни песни, во една голема љубовна приказна која ги опфаќаше чувствата и љубовните страдања на две личности. Секој збор беше придружен од тон и одредена мелодија која, му соодвествуваше на чувството кое сакавме да го пренесеме до гледачите. Како текстот, така и музиката беше микс од десетина класични дела, изведена на пијано, во живо. Третиот аспект од перформансот, односно ,сликата, беше дополнително инспирирана од приказната и, се состоеше од визуелно доловување на одреден момент и реагирање на одредените импулси кои ги создаваше текстот. (на сликата) Флаерот за Перформансот

Не секогаш ставам накит ама, кога ќе ставам сакам да е нешто големо...не сакам нежен накит. Затоа што, сè друго што носам би ми било чисто и само едно големо големо ланче...има луѓе што знаат да се „натрпаат“ со „ствари“ и супер да им стои... Јас не можам. Не дека не ми се допаѓа туку, не можам да се направам „така“. Не ми стои некако на лице...

Кога се носи штикла, треба да е ептен висока... ниска штикла не признавам.

Кафеавите сандали ми се од Италија, кожни се. Машничкиве се вадат, ги ставив за да одговараат на еден фустан за посебна пригода... Многу се стари ама јас не ги давам и не ги џиткам. Фаворит ми се и нема нешто на кое не стојат, на сè стојат!

Да бидам искрена, не сум некој читач, не сум трпелив човек, така што ако се чита книга, се чита нешто во кое дејството е брзо и динамично...Агата Кристи ми го задржува вниманието, би ја спомнала нејзината книга „Ordeal by Innocence“... Игор Џамбазов исто го почитувам и можам да го читам- „Прирачник за анти антиалкохоличари“...

Јас сум човек „на периоди“... На периоди купувам само накит, и толку. Потоа имам период „маички“ па, период на нешто друго... не купувам сетови и затоа имам повеќе засебни парчиња, отколку фиксни комбинации.

Oмилени материјали: 100% памук и свила; Mотиви: штрафта + машња (кај што може да се појави, се појавува); Боја: сива.

„Viktor&Rolph“ - крој, „Eliе Saab“ и “Roberto Cavalli“ - избор на материјали и текстура, „Missoni“- колорит.

Кума сум на наши многу блиски другари и фустанов го носев на нивната свадба...

Добра шопинг зделка во поглед на цената, не „фаќам“ никогаш; но добра зделка, во поглед на тоа да поседувам некој уникат во плакарот, секогаш.

Носев еден период обетки, ама тоа беше само „периодот“... Тапиве за риболов планирав да ги направам обетки...не сум ги „фатила“ да ги направам сè уште...

Ташнава ја купив пред неколку години иако изгледа винтиџ. Сакам гоблен како мотив за облека и аксесоари... Pull & Bear чанта

Ги „љубам“ овие, од Барселона ми се и ги „откорнав“ од носење! Патики и ниски кондури, купувам секогаш ептен ептен ниски; не сакам гуми и ѓонови.

Финишот на еден аутфит? - Добра чорапа, добра кондура и гломазно ланче. Ланчињава ми се едни од омилените и ги носам на сè... сакам „старински“ работи...

На што и да е, му поминува модата и брзо станува досадно и ја губи вредноста што некогаш ја имало. Единствено нешто што, барем во мојот гардеробер, е секогаш присутно и што никогаш не би го дала, се сите стари памучни маици кои со текот на времето станале пижами; и такви, со безброј проширувања, излитувања и дупки претставуваат најудобното нешто без кое не би можела...

Следам модни трендови но, само доколку се во функција на моето расположение и се вклопуваат со мојот стил. Но ништо стриктно, затоа што не секоја шминка, фризура и крој му стојат на секого...

Еден период многу на „сиво“ отидов... сè сиво и сиво, купував само сиво; некако, друга боја не ми влегуваше во комбинација... Се обидувам да ја елиминирам сивата боја… Другите бои кои ги комбинирам се живи, вибрантни, да има контраст во целото сивило... црни парчиња облека имам многу малку купувано. Една моја летна комбинација...ова се сукња панталони, и обично ги носам на висока штикла... ноџињата изгледаат тенки, топ! Винтиџ бермуди од Париз

Сакам многу златни моменти, кошули со крагњи и „луда сум“ по добро избрани копчиња. Густав Климт е мојот омилен сликар...

Јас лично, приметувам и зјапам во ситници, боја на лак, копчиња, шнола... сè што не е преизразено и мистериозно, се појавува и е видливо од време на време...затоа и набљудувам долго време, го чекам неговото повторно појавувањe, видливост.

Секако дека архитектурата и модата се поврзани... облеката и архитектурата многу се совпаѓаат. Jас кога проектирам, проектирам монолитни градби со чисти линии; многу ретко употребувам криви линии и заоблувања... во однос на колоритот и материјализацијата во проектите, користам земјени бои и природни материјали, особено дрво и камен... истите прави, чисти линии и колорит го карактеризираат и мојот „моден“ стил. Сакам силни, истакнати рабови и контури, никако неодредени форми и „лепршави“ парчиња... повеќе имам монохроматски парчиња, а доколку постои некаков мотив или шара, обично таа не се базира на извиткани форми, цветови и пеперутки туку, на геометриски линии, коцки, полигонални предмети...

Кај нас нема некој избор на добар винтиџ, најдобриот сè уште е во плакарите затворен, по домовите на луѓето...но во странство, каде имам шанса, ми претставува огромно задоволство да пронајдам парче од нечиe минато. Ова ташниче го носам скоро на сè, најомилено ми е! Винтиџ e, од Париз... И сакам крзненца, тие ми се евентуален аксесоар.

Никогаш не купувам по потреба. Да, ќе излезам во град со цел да купам нешто што ми треба, но никогаш не се враќам со потребното... генерално е „љубов на прв поглед“, од 1000 парчиња околу мене, како да ми мавта едно, посебно и единствено, и обично најскапото кое никогаш не е на попустот до 70%.

Генерално се истите комбинации на облека, и за преку ден и за навечер, со тоа што, ставаш штикла и кармин, и одма си друг човек... И светкави „моменти“ во гардеробата секогаш се добредојдени- почесто за навечер... немам многу светкави парчиња, но тие што ги имам си ги сакам.. Зара панталони и Лудус палто

Ова ми се кондурите за на опера и за на театар ...од некој шпански дизајнер се... Балтарини салонки од Adam’s Shoes

Првата изведба на перформансот кој го спомнав беше во клубот МКЦ, чиј амбиент дозволи перформансот да претставува она што навистина сакавме тој да претставува: нов тип на излегување во град каде, воедно, покрај тоа што би се сретнал со пријателите, покрај добра пијачка и храна, би присуствувал и на едно несекојдневно, урбано шоу.

Само по себе, мислам дека ниту едно парче не поседува доволна уникатност да би претставувало „statement“. Мислам дека контекстот е најбитен... Без разлика колку е добро некое парче, многу едноставно може да изгуби од квалитетот и неговата впечатливост ако е лошо искомбинирано. Така што, немам едно „најоткачено“ туку, повеќе парчиња кои се надополнуваат меѓусебно.

Еднаш ми кажаа, „Имаш прекрасни стапала”- кои, набрзо по добиениот „комплимент“, беа пољубени...

Перформансот беше уште еден таков предизвик на кој, не можев да му кажам „не“; Беше шанса за учество во барем некое поле од изведувачките уметности... и секако, отворена сум за секоја наредна што ќе ми искрсне по патот.

Немам омилена песна или бенд но, претежно се е во духот на чил аут, трип-хоп и електроника… Zero 7, Air, Kinobe, The Pierces, The Bird and the Bee, Bajka, Unkle, Wilco, Јоse Gonzales, Junip, Ministry of Sound миксови... и The Irrepressibles, кои, се невидено театрални и драматични, како во поглед на музиката, така и во сценската изведба - лајк!!! Ова се нормално, бендови кои си ги слушам сама или во интимно друштво... Од техника, сакам да е бела... не „бела техника“, како машина за перење! :) Портретот во медаљонот е од госпоѓата на која ѝ припаѓало ланчето и го носела. Го купив од една антикварница во Скопската чаршија... поткршено е на многу места, од 1902 година е.

За журка си сакам поп + ретро; дојде време кога сите пробуваат да бидат, некако, авангардни но, оваа музика не за џабе се нарекува popular-поп, music for the mass – масата, составена од: панкери, металци, трансери, рапери, хипстери кои, иако навидум авангардни во вкусот, на крајот од денот заедно шизат со иста енергија и задоволство на истата оваа, поп музика... Цртеж од Драш

...нема некоја формула по која го живеам слободното време. Просто кажано, мора да биде поминато со многу луѓе и да биде поминато на еден динамичен начин... Се трудам секој ден да ми биде поинаков од претходниот бидејќи, сметам дека секое поминато денес, идентично на тоа вчера, е залудно потрошено време...секое слободно време е поминато различно; дали возење точак низ различни делови од градот и застанување на паузи за пиво, дали посетување на културни настани: театар, изложба, концерт... дегустација на храна, јадење сладолед во „Палма„, или крофна во „Специјал“...седење дома, измислувајќи нови индустриски производи, со моменти на пуштање музика и снимање на својот глас како потпевнува на истата... Не постојат правила, не постојат шеми...

Стилот не е вроден, тој се гради исто како што се гради човечкиот карактер и став... Сè што не’ опкружува, најблиските пријатели, најблиските непријатели, просторот и времето, ни’ наложуваат некоја слика која секој посебно си ја надоградува и трансформира.

Количински, немам многу работи. Немам колку што мислиш дека имам, само различно ги комбинирам...

Секогаш емитираме порака, барем јас емитирам. Знам точно, на кое место што да облечам и со која цел; дали сакам да има голема реакција или расположена сум да поминам неприметно, да сакам да бидам интересна, комична, откачена... Секако дека стилот ми овозможува да емитирам одредена моја особина во одредено време, пред одредени луѓе, на одредено место.

Секако, прв и многу важен впечаток остава модниот стил и изглед на еден човек… Mногу е тажно што на некои луѓе кои не се истакнуваат „модно“, не им посветуваме толку големо внимание и можеби понекогаш и не им даваме доволно големо значење, колку што заслужуваат... ова значи дека модата постојано влијае, помага еден „грозен“ човек остави добра слика за себе, и еден прекрасен човек остави погрешна, „невредна“ слика за себе... Зара панталони, винтиџ ланче од мајка и’ на Ирина и Еxte’ патики