ВЕР-МАР

Седнувам и правам. Многу сум недисциплинирана во однос на идеите... На пример, ќе седнам да работам на некоја од нив... додека работам на едно парче ми надоаѓаат 15 други идеи и работам паралелно и на нив... Ако најдам камче што моментално ме инспирира, се зафаќам веднаш со него.. и така ми се надоврзуваат идеи, една на друга...

Пораснав во семејство во кое нон-стоп свири нешто во позадина... најголемо влијание имаше татко ми кој свиреше на гитара со појачалото кое сам го направил. И му се восхитувам на чичко ми, кој не пропушта ниту еден концерт од различни жанрови, и кога се ближи џез фестивалот ме информира за тоа што „мора да се чуе“! Сакам француски шансони и италијански канцони но, се топам кога слушам џез.

За што и да е во животов, не сум се придржувала до особени правила. Дека така мора да биде и точка. Секогаш има исклучоци. Држам до исклучоците.

Сметам дека „најоткачените“ и неспоиви бои и шари се „носливи“ ако се добро искомбинирани, и обратно; најелегантната облека, ако не ја запазува основната естетика, ќе изгледа „евтино“. Сакам комбинации кои те тераат да се подзамислиш, кога невозможните варијанти стануваат полн погодок и се прашуваш како досега не си се сетил на тоа.

Поаѓам од нијанси, потоа следуваат боите. Обично се фаќам за „незгодни“ нијанси. Колку понеодредена е нијансата толку повеќе ми е предизвик да ја носам. И нема нијанса или боја што не ја сакам... можеби, само откако ќе ја изнаносам и ќе се презаситам од неа...

Не знам дали постојат официјално толку нијанси на бои колку што мајка ми разликува!:D

Често пати го прередувам плакарот. Кога „тупкам“ пред него затоа што немам што да облечам, го прередувам. За помош, ќе си ги наредам пред мене наочарите за сонце...

Под стил подразбирам „индивидуалност“, сопствена интерпретација на модата.

Сребрен прстен изработен од Верче.

Мајка ми отсекогаш сакала да има девојче. Сум ја чула приказната за тоа дека сум била убаво бебе милион пати и дека, едвај чекала да ме пресоблекува и дотерува како некоја кукла... :)

Кога купувам што било (облека, парфем, мебел...), се водам според интуицијата. И најчесто, мојата формула за успех е ризикувањето и непредвидливоста. „Грешките“ се инспирација за нова опција, вистинско време за иновација. Во моментот кога размислувам како да ја поправам таа „грешка“, ми надоаѓаат безброј идеи.

Мајка ми отсекогаш нешто шиела... Чувам нејзини работи што таа ги шиела и носела како девојче. И што и да носам нејзино на себе, не пропуштаат да ме прашаат од каде ми е... и често пати „влегуваме“ во караници со неа за парчињата што заедно ги шиеме. (Фустанот на Верче е сошиен од мајка ѝ, според модел од списанието „Бурда“.)

Велат „Облеката не го прави човекот“. Но прави човек да изгледа поубаво, и ја менува сликата за некого. Придонесува да се чувствуваш поубаво... Во еден документарец за Том Форд, тој самиот вели: „Секогаш кога се чувствувам депримиран, облекувам одело. Тоа веднаш прави да се чувствувам поубаво и ми дава сила да му кажам на светот дека сè e во ред со мене“.

Првиот пат кога бев во Италија, сè ми се виде прескапо... Единственото што си го купив, беше еден пар хулахопки, од 11 евра. И толку си ги засакав што почнав да ги носам и превртени од внатрешната страна иако, реално, немаа две лица. Веќе се излитени ама сè уште се убави. Кога ќе си најдеш нешто посебно, секогаш можеш „да го свртиш и од другата страна“...just, think out of the box!

...Вториот пат во Италија, тетка ми ме однесе во магацинот на „Калцедонија“, близу Верона. Таму, си земаш корпа како оние за пазарење и „пазариш“ чорапи и хулахопки... страшно! Бев како дете пред слаткарница!!! Хулахопките не ги сметам за додадок, туку за дефиниција! Кога купувам хулахопки е исто како да купувам панталони! „Фрик“ сум за хулахопки!

Деталите ја креираат „сликата“ по која се разликуваме еден од друг.

Филигрански парчиња накит изработени од Верче.

Чипка, монисти, природни материјали, слоевито облекување... варирам во изборот според расположението. Можете да ме видите во елегантен фустан или во кожни рокерски панталони или во широка и долга сукња, а некогаш тесна и кратка. Некогаш носам фармерки и Converse патики, а веќе наредниот ден сум во фустан и на високи потпетици. Секси да, но никогаш вулгарно! Реков, битна ми е естетиката.

Најомилениот сребрен часовник од маркизет. Подарок од мајка ми за моето дипломирање, си го одбрав сама од една продавничка во Охрид. Ретко се врзувам за предмети но, ова парче убаво ми прилега и толку верно си го носам што не би го менувала за ништо!

Кога одам на шопинг не се враќам дома со пари. Понекогаш купувам исти парчиња облека, во различна боја... И секогаш успевам да најдам по некое добро парче од детските колекции.

Моето око е „гладно“ по естетика која се трудам да ја вметнам во моето секојдневие.

И по дома сум „со своја политика“ – удобни пижами по цел ден или дотерана како за на прием кај кралицата. :))) Само затоа што „јас така сакам“!:D Така на пример, ја прошетав цела Венеција во пижами! :))) Си ги купив од Белград (од Oysho), со пепито шара се и црвена панделка. Ммм... Баш како за мене! :) Се случувало и следново: Се враќа Жорж од работа и ме наоѓа со неговата лептир машна (од нашата свадба), како си ја носам, по дома...

Жените од мојата фамилија отсекогаш имале некоја креативна жичка, иако по професија биле нешто сосема друго. Како што баба ми правеше колачиња, никој не правеше! Велигденските јајца на тетка ми се секогаш најоткачени. Мајка ми ги шие најубавите фустани а сестра, ми во поглед на осмислување подароци ѝ нема рамна!

Додека живеев со мајка ми и сестра ми, тие ми беа најголемите „модни критичарки“. Обично, мајка ми ќе се согласеше со моите „луди“ комбинации, а сестра ми нè „спушташе на земја“. :D Иако отсекогаш сум била своеглава за тоа што ќе облечам сепак, сега кога не живеам повеќе со нив, ми недостигаат нивните коментари.

Толку многу се радував на фустанов што си го пробував неколку пати, играв во него по дома и велев: „Кој рекол дека венчаницата се носи само еднаш во животот?“ – Секако не со намера да се премажам туку, дека уживав во секој момент како идна невеста. Беше голем но, скроен по моја мера и вкус. Повеќемина искоментираа дека сум потсеќала на Одри Хепбрн... :) Тоа, секако е најголемиот комплимент бидејќи таа е дама со софистицирана и безвременска елеганција и убавина.

Свадбата ја отворивме со песната „Moon River“ (Хенри Манчини има добиено Оскар за неа, во филмот со Одри Хепбрн „Breakfast at Tiffany's“). Пред свадбата, имаше коментари за песната дека е „спора“ но, јас би се согласила со Mr.Big od „Sex and The City“ кој кажа: „It’s not corney, it’s classy!“ Венчево ми е омиленото парче што го имам изработено. Емотивно сум приврзана за него затоа што го носев на нашата венчавка. Го изработив ноќта пред самата свадба.

Кога сум била мала, со насолзени очи сум одбивала да носам панталони под изговор дека „не сум машко девојче!“ :) Сукњите пак, морале да поминат „тест“ односно, „ако се врти, добра е! Ако не, ништо не правиме!“ :)

Е оваа сукња особено ја облекував кога ѝ буричкав на мајка ми во плакарот. Тооолку многу ми се допаѓаше што „се врти“, а се врти бидејќи е кроена во полн глок. Одамна е купена, креација е на српската дизајнерка од поранешна Југославија, Мирјана Мариќ. Целата е чипкана, што особено ми се допаѓа. Така, ја носев и на регистрацијата и за истата намена шнајдерката ми го соши корсетов токму за неа. Ете, некои парчиња имаат повеќе животи.

Не знам колку пара чевли имам, и се надевам дека нема да треба никогаш да ги избројам... како и да е, новото сандаче за чевли ќе има спратови и полици до таван! Не можам да кажам дека не сакам и чанти...

Ташнава плико е подарок од мојата баба за дипломската. Одамна ми ги имаше ветено, заедно со еден пар чевли но, чекаше да дипломирам за официјално да ми ги даде. Алката ми е подарок од сестра ми од Закинтос.

Секогаш почнувам од најспоредното. На пример, идејата за боите во кујната произлезе од садовите за кафе и шеќер. Ги купив прво тие и беа пресудни за изборот на тоновите во кои ја уредувивме цела кујна… (На сликата: Сос од малини за мафините, подготвено сето од Верче. Прстен од филигран изработен исто така, од Верче.)

Обетки од кожа и полудраги камења, изработени од Верче.

Најголемата казна за мене би била да носам униформа! Не можам да се замислам да носам исто секој ден! Дури и на Зумба кога одам, морам секој пат да сум различно облечена затоа што не можам да носам едно исто нешто повеќе пати. Не сакам да повторувам комбинации... ниту пак рецепти за готвење!