+39°C, во полн сјај

Раде: Сите во маало пораснавме со Пони. Пајканските се дел од тие дешавки кои сме ги правеле на улица со „контра". :)

Сега за сега се три велосипеди и многу ми се за низ дома. :) Едниот е планиски МТБ со кој возиме по планините, еден е „road" наменет само за асфалт и еден хибрид за секојдневни релации и за тури кои ги правам со другарите низ Македонија и пошироко.

По професија сум архитект, а со тоа доаѓа и изостреното око за детали.

Што сакав да бидам кога ќе пораснам? - Тенисерка. Бидејќи цело детство го поминав со татко ми на терените на ТК ЈУГ во Градски парк. Можеби единствената женствена амбиција што сум ја имала како дете.

Сакам едноставни дизајни, практични работи, чисти линии, црно и бело...

Истите критериуми ги делам и во поглед на аритектурата и во изборот на облека.

Мојата работа е логистика за продавниците „Проспорт“ и „Дроп ин“. Логистиката не е поразлична од логистиката на останатите продавници низ градот. Но она што е различно, и што го сакам е дека дејноста што ја работам е и мое хоби, години наназад, а тоа е велосипедизмот, сноубордингот и аутдор активностите.

Раде: Работите се менуваат во поглед на изборот на артикли за следна сезона и новите колекции. Најчесто е некаде помеѓу прифатлива цена и добар дизајн/карактеристики на производот. Во минатото секогаш појдовна точка ни беше цената. Денес работите се менуваат и луѓето од оваа дејност го препознаваат квалитетот и добриот дизајн без разлика на цената, па сега изборот е по freestyle и варира од добро стокмени парчиња облека за кои потрошувачите сакаат да платат.

„Скопски градски фаци“ се луѓе низ кои опстојува урбаниот дух на Скопје во време кога градот неповратно ја губи својата урбана морфологија. Дефиниција како од учебник. :)

Искрено како градска фаца/урбана легенда би го издвоил Зоран Ристевски (Зоки Бејбе). Причината е едноставна. Го има насекаде, го дише градот вистински, позитивна личност, смисла за хумор, креативни статуси по социјалните мрежи, реален и долгогодишен комшија. :) Посакувам вакви ликови да има повеќе, ако е возможно.

Сокачарење и трач муабети е комбото кое ги одржува сите пријателства во Скопје, не само моите. :D

Раде: Без храна ништо не правиме. Без разлика кој е поводот храната секогаш ги собира пријателите, фамилијата, па и непријателите.

„Дроп ин“ е креација на урбаното живеење. Така и започна целата таа приказна. Иконата на „Дроп ин“ е „Тате". Тој е од самото основање и постоење на оваа култна продавница која е собиралиште на многу генерации.

Анастасија: Години наназад дечките од „Кино Карпош“ печатат роденденски маички на кои се наведени имињата на сите „стални” гости. Многу ми се драги овие маички бидејќи ме врзуваат преубави спомени од последниве 10тина години за КК... продолжено еспресо со пиварка отсабајле, леснотијата на врзување муабети со непознати, шизење, симпатии, првоаприлски маскенбал, пиво на шанк, „Сешн селекшн“ за Нова година денски...

До толку сме домашни во КК што еднаш имам отидено во петок навечер по пижами, со геврек од „Силбо“ во рака.

Во средината на 90тите памтам дека ептен ми беше шизик Тијана - сестра и на Тамара. Бев фасцинирана од нејзиниот бунтовен стил и кратката бланширана коса. За еден маскенбал во градинка или основно бев „Тијана“, цела во џинс со кожната јакна на мајка ми и пластичен микрофон во рака. Претажна бев што никој не ми ја разбираше маската. :(

Раде: Стилот на Анастасија е разновиден/непредвидлив. Понекогаш моето „око" лесно ја прифаќа комбинацијата, како лесна варијанта за нормално секојдневие, а понекогаш не. Меѓутоа секогаш има одговор за комбинациите што мене не ми „легнуваат" од прва. :)

Анастасија: Најчесто хаосот настанува кога некаде брзам или доцнам. Во такви моменти се случува пола плакар да е фрлен на кревет...

За среќа, на Раде плакарот ни е поделен еднакво и симетрично по вертикала. :) Кај него сè е под конец - облеката, спортската опрема, патиките, па дури и платените сметки. Јас сум таа што никогаш не знае каде ѝ е пасошот, клучот или наочарите, што се matching со дневниот аутфит.

Раде: Секогаш има „мода“ во спортскиот свет и тоа никогаш нема да избледи. Дизајн, бои, комбинации се дел од секој спортист и секој на различен начин тоа го изразува. Некој му придава повеќе, а некој помалку внимание. За некого е тоа цел ритуал, да биде во тон со велосипедот, гардеробата. За некој тоа е сосема небитно. Јас сум некаде на средината. :)

Да, начинот на облекување е дефинитивно начин на самоизразување. Ги почитувам луѓето кои сакаат и знаат да „склопат“ парчиња облека и на тој начин да врежат слика кај останатите. Секогаш е убаво кога ќе видиш дека некој се потрудил.

Исто така ги разбирам и останатите кои се облекуваат само за да го истераат и денот, зашто многу пати сум и јас еден од нив. Практичноста пред сè. :)

Анастасија: All-time-favorite парче дефинитивно ми се црните класични Ray Ban Wayfarer. Ги имам повеќе од 10 години, ги носам секој ден и не постои комбинација во која не ми се вклопуваат. Со нив имам пројдено два континенти, безброј кафиња, свадби, три Reworks фестивали па дури имам извозено и мал мавровски велосипедски маратон со нив. :) Пред некоја година го убедив брат ми дека мора да ги има и оттогаш не купил други.

Ах, каков непребол... Пред неколку години од Њујорк си купив една класична tote торба од Мајкл Корс. Кога се вратив во Скопје почнаа да се продаваат и носат копии од истата во сите бои и од срам да не помисли некој дека ми е фејк не ја извадив од дома. Тоа е... кога имаш пари, а немаш мозок. Памтам дека беше 600 долари и дека ја купив со идеја да ја носам еден век. Кога и да ја видам во плакар ме тера да размислувам што можев денес да си купам со парите потрошени на таа нефраерска торба.

Најневообичаениот комплимент што некогаш си го добила? - Не знам да примам комплименти. :(

Најомилени предели за возење ми се Мавровскиот регион и Охрид. Чувството кога возиш точак го доживуваш најдобро кога ќе заврши возењето и кога ќе спласнат доживувањето од турата со ладно пиво и „лаф" муабети со другарите. :)

Активна сум спортски откако знам за себе. Гимнастика, пливање, ракомет, тенис, скијање, велосипедизам, планинарење - you name it! Но, отсекогаш сум спортувала за да „се потрошам“, изморам или соборам некој личен рекорд. Откако почнав да ги делам спортските подвизи со Раде, научив повеќе да уживам во природата и преку спортот да го негувам менталното здравје.

Раде: Еден ден поминат со некоја личност во природа има поголема тежина од со една личност која ја познаваш само на градскиот асфалт во текот на целата година. Сè она што го доживуваш подалеку од градската гужва се врежува и вистинските карактери испливуваат на површина кај луѓето. Никој не е ист кога е уморен и кога му е удобно дома. :)

Во зависност дали сум локално или некаде надвор од Скопје, повеќечасовното возење секогаш мора да заврши со ладно пиво.

Раде: Сè додека не се земе гитара во рака никогаш не се знае. Гласот не ми е појака страна, па затоа секогаш ја вртам на иструментална верзија од која било песна. :) Инаку ќе излажам ако кажам дека имам омилена песна. Имам повеќе па затоа не би издвоил една.

Анастасија: Немам OCD, ама ми причинува особено задоволство кога работите се на свое место... ОК, освен кога станува збор за мојот плакар. :D

За да бидеш „свој“ потребно е да созрееш, нема дефиниција или совет кој ќе ти помогне да се спознаеш себе, тоа доаѓа со годините.

Уникатен начин на живот имаат многу луѓе. Спортист кој тешко дека ќе го види повторно историјата е Мајкл Фелпс.

Посветеноста на тимот кој работи е резултат на она што е Дроп Ин денес, а тоа е „храм“ на градењето на субкултурата во градот и државата. Дроп Ин е неуморен и верувам дека така и ќе остане. Заедничко за сите овие луѓе е дека се дел од секојдневието од оваа супкултура и дека едноставно припаѓаат тука.

Раде: Дружењето преку спорт е посебно доживување и незаменливо. Неспоредлива е конекцијата, наспроти секојдневното поврзување на луѓето низ град.

Eкстатично искуство што никогаш нема да го заборавам - 1000 и кусур километри по Pacific Highway извозени од Сан Диего до Сан Франциско... беше буквално како на филм, како на „Big Little Lies“!

Kаде прв пат се сретнавме и се запознавтме со Анастасија? - Мене меморијата ми е дека дојде случајно со еден другар на Матка. Или што би рекле „It's complicated". :) :) :)

Најдобриот „road trip" што го имаме направено е Калифорнија, САД пред скоро 2 години (лета време).