ЉУБОВ ни е база

Фил: Кратко откако ја запознав отидовме кај неа дома да земе некои работи... влегов, и првпат осетив дом во МК, а се имав селено 12 пати. Толку се зближив со неа тие денови што моментално се одалечив пак од што ме фати срам! Многу чудно чувство, се осетив толку на пониско ниво како таа да е wow! :) Како шамар некој, ме извади од памет. Со сите работи кои ги имаше по дома, детаљи имаше, на секое ќоше. И тоа многу ме потсети на сестра ми и нејзиниот маж и ми беше културен шок! Се имав навикнато на што се не.. знаете колку е ретко да најдеш човек со кој ќе осетиш дом. После четири години за првпат го доживеав и тука. Ќутев и бев „what the fuck“.

Фил: Сестра ми беше еден вид креативен директор во Saatchi во Лондон. Нејзините „ствари“ ги имаат изложувано во Tate Мodern. Таа и сопругот од нивни 17 години живеат заедно и сите нивни станови се „ненормални“. „Селби“ вода да им носи споредено со како нивните станови изгледале... случајно забележуваат како се фрла некаков знак од индиски ресторан, го земаат знакот и го носат дома; му ставаат фолија, го прават ко нов и го закачуваат на ѕид. До него закачила постер од порно филм од 60-те, и закачила гаќи врз него... ненормални ликови се тоа!:) Прв пат откако се доселив во СК осетив чувство на дом со Руки.

Имав амерички булдог, Каја, и таа ме влечеше накај Целе, памтам и што носев дента, еве, Руки ќе каже. Руки: тотално не ми се допаѓаше како беше облечен! Фил: се немав одамна облечено така и си реков... Руки: Ќе се дотерам, ќе ја најдам Руки!:)) Фил: не дека бев дотеран туку онака си споив некоја комбинација, ми беше океј комбинацијата. И стигнувам кај Целе и Руки беше таму со еден другар Чоки и со него нешто муабет, она беше едно ѓуленце во фустанче, надуено во пмс, и портокалова коса имаше.. :))) И јас и викам: „Здраво, Фил...“ а она нешто цела намќореста...

Фил: Носеше фустан кога ја запознав. Воопшто не го ни приметив тоа од прва бидејќи си спојував во глава која е Руки. Се запознавме кај Целе пред дуќан - Графити шоп „Хром“. Имав едно атеље во Дебар маало, и сакав да го издадам. Целе ми рече, „имам една другарка која е заинтересирана, Руки“. По име ја памтам од времето кога доаѓав пред 10 години, Давор, мојот најдобар другар, ми ја има зборено, моите многу блиски пријатели, што се всушност нејзини вујко и вујна кои мене ме растеле и ми ја имаат зборено...„Руки ова, Руки она“, знаев скоро сè за неа од нив...

Руки: Отидовме со другаров да го видиме Целе кај него во дуќан, а воопшто не ми се одеше. Купив кафе и доручек, се вратив и...гледам, непознат тип пред дуќaн: Фил во еден дрес, маскирно долу, капа, џорданки бели со црвено и единственото добро нешто на него – саат, секако црвен. Каја со црвена марама (за да му одговара) и црвен каиш. Не го ни исперцепирав на така, ми беше од тие тотално непривлечни луѓе... го загледав кучево, тргнав да му дадам за јадење и Филип ми одбруси „не смее, јаде посебна храна!“ Хаха смешка невидена... класичен цепач што се спрема дома 20 минути, па бира патики... Спонтано Чоки отиде кај него на гости, по некое време отидов и јас за да го соберам за накај дома... собирањето траеше со саати :) од тогаш, мислам дека со Филип веќе не се разделивме.

Фил: Нешто кога зацртам во глава, мора да биде. Фил: За сè сум таков. Ако сакам некој мој проект да звучи „некако“, тврдоглав сум, ептен! Си имам свое „јас“ и мора да ја истерам до крај замислата. Затоа и немам официјално издадено никаква музика во МК. Имам соработувано со толку луѓе и ништо ме нема професионално доволно задоволено, да речам „ова е тоа!“ Ќе истерам нешто, некогаш, ќе го издадам затоа што знам да бидам под влијание, да речам океј, ајде, open-minded, прогресивни сме уметнициве, ќе допуштам... и секој пат кога ќе послушам совет во врска со работа, „со овој ќе соработуваме, вака ќе направиме“, излегува дека јас сум во право и дека не треба така да биде од самиот почеток. Поготово тука, дефинитивно сите стрелки ми покажуваат дека морам ги земам нештата во свои раце и јас да ги истерам до крај. Како продуцент многу луѓе не ми ја сфаќаат работата, не ни сфаќаат што е продуцент. Не е композитор. Дел од неговата работа може да биде и тоа, но продуцентот всушност треба да знае што е квалитетно а што не е, и треба да претпостави што ќе биде хит а што не, кој како ќе отсвири...

Руки: Фломастери ми се база. Слабост. Од дете ми се прва алатка за цртање. Првите пари ги имам потрошено на фломастери. Фломастери ми се веднаш асоцијација за бои. Колку повеќе фломастери тоа „пофраер“. Да можеше да има сет од 1500 фломастери, ќе ги терав моите е таков да ми купат. И од таму ми се јавила потребата да цртам со бои. Црно-бели цртежи или само со молив многу ретко цртам, скоро и да немам такви, освен на масичкиве.

Завршив средно уметничко, насока Текстил и облека. Оттаму почнав малку по малку да лепам стикери низ град, па некои шаблони, па ај прво па второ цртање, па со луѓе кои цртаат да се запознаеш, да излезеш, да си направиш муабет. Па завршив Графика на Академија и директно, само што дипломирав се вработив како дизајнер... и веќе 5 години како работам и ми е хит. Работа повеќе отколку дома. :) Работата ме исполнува ептен. Не можам да замислам да не одам на работа. Дури и за себе да работам сакам да е тоа надвор од дома. Цел ритуал ми е, се спремам, правам кафе, спијам во такси, сите тие нешта ми значат многу. Дома може и да попуштам, за работа нема шанси. Се чувствувам корисно. Важно ми е тоа многу. На породилно сум и гледам колку ми фали одењето на работа. Како момент.

Фил: Имам завршено Колеџ, што е, да речеме, како високо средно, за продукција. Потоа се запишав на најдобриот факултет од светски размери за продукција; по 4 месеци главниот тутор ми дојде и ми рече да си одам, да не плаќам повеќе. Без да знам, првиот мој тутор и јас свиревме во drum n’bass бенд, тој беше тенор саксофонист... дојде дома кај мене после месец-два и ми рече „гледам вртиш очи на час, ќе ги дадеш парите за нешто што никој на свет не може да те научи.“ Самиот факултет ме побара, бидејќи имам соработувано со многу високи продуценти во Англија сега веќе постари, ме има израснато Steve Brown, продуцентот на Bob Geldof, Boomtown Reds, The Cult, Manic Street Preachers, Wham, George Michael... негови бендови се тоа. На 14 години тој ме седна зад бубањ и ме поучи како сериозно и професионално да се посветам на музиката и да сфатам што е продукција.

Фил: Како професија функционира многу кратко време, а е уметност и е дел од увото. Таму ти кажуваат начини како да наместиш микрофон со математички формули; ти поставуваат стандарди, формула на местење на микрофон во соба и со колку и со какви микрофони што да снимаш. Кај мене тоа не постои, тоа е животна школа. Mногу албуми порано се снимени со по 4 микрофони и пак звучат магично. И 90% од тие луѓе од прв ден ми збореле дека школување нема во таа професија. Може некој да те усоврши, ти треба некој да ти покаже некои работи, ама можеш и сам. И тоа ми беше доволно за да сфатам...

Руки: Цело мое цртање е поделено на неколку фази... едно време цртав чудовишта; па некои замислени пријатели, па автопортрети, па, пилиња некои... низ град лепев стикери и такви глупости, па едни како маски... и поверојатно е да ми кажат луѓе од страна дека сето тоа личи на мене, лично јас за себе не можам да кажам по што ми е препознатлив стилот... А си знам точно секој цртеж каде ми е нацртан, што сум правела во моментот, во кој „mindset“ сум била, сè некако си памтам за своите цртежи ама не сакам да ги гледам 24/7. На пример, никогаш не би истетовирала свој цртеж. И за сликиве дома бев скептик, амааа Фил е фан на уметноста. :) Фил: не, јас сум нејзин фан. Фил: За уметници никогаш не сум бил многу расположен, бидејќи сестра ми е „тежок“ уметник, татко ми има уметничка позадина, братучетка ми е сликар, на сестра ми сопругот е исто уметник, дизајнер. Сестра ми беше еден вид креативен директор во Saatchi во Лондон. Нејзините „ствари“ ги имаат изложувано во Tate Мodern.

Познатата архитектка Заха Хадид ги зема двајцата, сестра ми и сопругот нејзин, да работат со неа заедно на проекти. Едно од тие дела е и за Биеналето во Венеција изработено од фирмата на сестра ми и Грег: Robofold.com. Фирмата има сопствен софтвер за роботи кои имаат вакум на рацете и со вакум земаат парчиња метал, и без сечење и лепење го виткаат металот. Фактички се поврзани со внатрешно и надворешно уредување, за изработка на лампи, на скулптури, за такви работи и плус ја имаат софтвер страната. Дизајн страната е едно, софтвер страната е друго. Грег ги има најмладите мозоци кои сега излегуваат во светот за robotics.

Руки: Го мразам зборот „урбано“. И кога ќе слушнам „Види ги овие хипстери, види ги овие вакви-такви...“ абе остави ме, не ми се мешај, како сакам така ќе излезам како сакам така ќе се облекувам. Фил: Ама знаеш што, тоа е страв...Во Англија не се замараат бидејќи има толку многу луѓе на улица и секој си „фура“ што сака...може и гол човек да видиш, колку пати ми се има случено „пиштол“ гол човек да пројде пред мене. Таму научив да не се замарам за некои работи. Тука забегав. Се изгубив како карактер, шамар ми мавна сè, лоши работи прифатив од луѓето тука, со чудни луѓе се дружев... има многу гнев, ќе видат некој со многу добри патики и наместо да речат „леле колку се добри патиките!“ ќе кажат – „нема вкус, лоши патики ова-она...“ тоа мислам ги потиснува луѓето. После месец-два се вратив во Лондон и сфатив, „се замарав толку за глупости...“

Руки: Цртањето лично за мене е „тет-а-тет“ уметност. Мојот момент на „јас“ и „цртам“ ми е нешто најискрено што сум го имала во животот. Не е човек, не може да те зафркне, да те измами, да те излаже, да ти задоцни, да ти нанесе болка. Ти го контролираш моментот „цртање“ и ти си главен и одговорен, ти го „возиш филмот“...И убаво е затоа што ти е вентил, од друга страна е и предизвик затоа што и други луѓе го прават тоа, ти создава натпреварувачки дух, ти го храни егото, што е исто многу здраво. Нема правила, кога ти се црта црташ кога не ти се црта не црташ :) не мора да црташ секој ден. Немам цртано од кога останав бремена, што не значи дека нема и дека не сакам да цртам или дека ја изневерувам уметноста :) Не. Bo моментов имам нешто друго исто толку важно, и повеќе, и се посветувам на тоа.

Од оваа година се договоривме дека правиме два пати Божиќ: на 25ти декември и денешниот, 7ми јануари. Поклоните под елка се отвoраат на 25ти наместо за Нова година и е радост невидена со станување во 7 часот! :)))

Фил: Има една страна само за патики што всушност е копија на една германска страна, „What’s on my feet Today“ - го сликаш тоа што го носиш и го праќаш, но сликата или портретот треба да се од својата патика и да е носена. Многу германци почнаа да се сликаат; на пример, ќе отиде сред шума и ќе скокне во бара ама со мала висина и ги слика патиките, прави фотосесија од 10 часа за перфектна слика од патики... до толку. Eден другар се обиде да го направи тоа тука и почнаа луѓе да пишуваат „Еј, абе овие џорданкиве од Али експрес океј се?“, такви муабети. Знам дека си отвори портал каде објавува новости од светските води на блузони, патики, по underground. За држава од 2 милиони луѓе мислам дека има култ, има публика. Субкултурата не треба да биде експонирана ама во одредена мера па и не е баш така.

Саатов е од мајка ми. Најчесто сакам и наследена облека. Ми има приказна и многу ми значи. Ја чувам облеката но и давам многу. Мене што ми подариле често подарувам и јас, кога веќе не ми се носи или ако ми е здосадена.

Тука „у-те-пу-ваат“. На пример ќе донесат old school Vans патики и ќе си речеш „леле, добро е, донеле такви патики!“ и ќе видиш цена – 4000 денари. Си викаш овие во Америка ги даваат гратис кога ќе купиш кечап, и никој не се секира дали ќе ги искине за еден ден. А овде? Имаме друи стандарди и гледање на таа Vans патика која што всушност е нај ефтината скејт патика во светот. Јас почитувам некои брендови ама на пример јас не би облекол Versace. Почитувам повеќе квалитет отколку име на бренд. Никој пат не би купил нешто само поради име. Сепак има супер брендови кои се и супер квалитетни. На пример излезе една зедничка линија на Фарел со еден негов пријател, ама Фарел повеќе ја „бутна“ комерцијално... се вика „Billionaire Boys Club“ го поддржувам тој бренд , купувам често нивни маици.

Руки: Јас сум тип што со 100 евра можам да купам 100 маици. Во секоја продавница може да се најде нешто добро за носење. Немам некој ред, стриктно од каде купувам. Без разлика од каде е, тотално не ме занима за духот на маицата, не знам што...ќе ја ставам двапати на центрифуга ако треба и сите духови ќе отидат...ќе се исперат. :) Немам проблем. Дури и поинтересно ми е да знам дека некои работи сум ги наследила. И на Миа, кога бевме во Лондон и купив од charity и облека и играчки. Може да купуваш и од пазар алишта и да изгледаш топ. Мислам дека отсекогаш сум била таква. Не сум имала предрасуди.

Руки: Фил секогаш изгледа средено, иако свирел и во панкерски бендови. Сега нема да го видиш во скината маица, во потскинати фармерки. Порано можеби имал таков фазон, штом имал четка и суканици, ама мислам дека и со четката внимавал како ќе изгледа. Генерално, пази што ќе облече. Не му се случило да излезе распар или да излезе несреден, дури и кучето кога го шеташе. Се што носи на него мора да е на место. Се гледа дека внимава. Не она, да отидеш на фризер и да кажеш „ај направи ми фризура ама да изгледа како да не сум бил на фризер...“ Во состојба е да смени врвци на патики, што мене тоа не ми се случило во живот. Филип го комбинира саатот со чорапот. Тоа е сериозно внимавање. Ма Љубав е тоа! И да, дома тој е Сара Џесика Паркер, не јас. :)

Руки: Јас најчесто носам патики. Имам мало стапало многу ретко можам да си најдам штикли,па генерално ми се случува да изнакупам сè што ќе начекам мој број, без разлика дали ќе го носам или не. Имам и штикли ама некако патика ми е патика. Среќа, немам кодекс на облекување на работа. Си одиш на работа и треба да се чувствуваш пријатно. Мене масата на работа ми изгледа како да си отиден во градинка. Направено ми е сè за да можам да имам таква слобода да направам што сакам во мојот простор бидејќи тоа ми е место каде седам повеќе од дома. И ме инспирира и се чувствувам пријатно. Како дома. Јас таму пораснав и во начин на облекување.

Руки: И да сум претседател на државава, на кантар да ставам 20 минути спиење и шминкање, секогаш ми е спиењето :) Не се опишува мојата љубов кон спиење. :) А знаеш колку шминки имам? Некогаш туш ќе ставам и се занесувам. Како што растеш ти се менува и начинот на облекување. Ти можеш да бидеш автентичен секогаш. Гледам, веќе година дена црно ми е хит. Не знам зошто. Ме гледале во цветни хеланки со карирана маица и шал со точки. И да се со розево и зелено, не ми е гајле. Тигресто, со тигресто и тигресто. Златни работи? Хахаха, краљица на златото :)) Имам куп бижутерии! Ланци, каиши, „свашта“. За спремање сум лесен човек . Ама затоа, комбинации „снова“.

Руки: Многу имаме ќеиф за готвење и за Божиќ решив да печам мисирка, тој ги правеше сите останати работи... птицата се печеше некои 6 саати хаха! Малку фалеше да си нарачаме пица од што бевме гладни :)) но супер испадна! Вечера со најблиските, и покрај тоа што ни фалеше многу екипата родители од Лондон :)) Вчера правевме лепче и паричката се падна во ќуката....уште не сфативме зошто ги ставаат Господ и куќата во комбинација... Мислам дека е намерно за да бидат помали шансите да ми се падне на мене, на пример :))))

Руки: Откако се вработив како дизајнер почнав да се интересирам за илустрацијата и за дигиталниот цртеж. Во моментов повеке сум посветена на тоа. Пред една година ја отворив и мојата страница www.rukichuki.com каде што ставам сè што работам. Покрај фејсбук луѓето можат да ме исконтактираат и таму и да нарачаат што сакаат.

И мојата душевна состојба ми е инспирација и најчесто цртам кога не сум океј. Кога имам температура, некоја мини депресија, ми е тешко за нешто или сум нервозна, тоа ми е издувен вентил. Но тоа си е мое. Секогаш оставам луѓето да имаат своја приказна за моите цртежи. Не сакам да наметнам, интерпретацијата е нивна. Ако сум тажна нема потреба да нацртам тажно човече, можам и сладолед да нацртам. Најголемите комичари мислам дека се всушност многу тажни бидејќи се платени да бидат „позитивка“ целиот живот, се бара и се очекува премногу среќа, смеа и шеги од нив. По малку веруваш дека ќе ти биде подобро откако ќе нацрташ нешто happy. Тоа и ти е лекот некогаш. И кога си депресивен слушаш таква музика па се охрабруваш да слушнеш нешто позитивно за да бидеш по океј...

Ланчево, си го направив сама. :) Знаеш дека мене се ми почнува од ланчиња и алки? Понекогаш целата комбинација што ќе ја облечам произлегува од едно ланче.

Имав пасија за кармини, откако останав бремена особено...

Lee "Scratch" Perry, имал огромно влијание врз мене уште од дете, кога ги продуцираше Bob Marley and the Wailers кои всушност не знаеја да читаат музика. Тој самиот е тотално нешколован продуцент и музичар. Ги има седнато сите од групата и им има кажано „Јас ќе играм, по моето играње вие ќе свирите. Погодете ги нотите по моето движење“. И тој почнал да игра и по тоа направиле цела музика. Јас сум таков тип на човек.

Чудно е што и двајцата немаме некои посебни модни икони кои што би ги спомнале. Пратиме што се случува во светот во секоја област не само во модата. Генерално сите комбинации си ги правиме сами и немаме некој пример или шаблон. Секој на свој начин ја носи облеката... не сме имале некој на кој што сакаме да личиме. Во секој случај повеќе дремеме на интернет него во продавници :) па може и оттаму има некое влијание. Фил: Custom made таблава ми е подарок од Руки.

Едно време почнав да плетам шалови, сега немам време и си нарачав од интернет, шал-лисица. Научив да плетам во средно, баба ми ме научи. Знам да везам, да ткаам. Така почнав и ланчиња да си правам.

Филип цело време ми купува чорапи со животинки, бидејќи ми ги купи проѕирниве чизми и ми се гледаат чорапите. Ги носам чизмите, не толку често, ама да, мислам дека само заради тоа ми купува чорапи.  И патики.

Фил: Руки ти е единствен човек кој може да изгледа ненормално добро без да и’ е гајле за бојата. Долу може да носи тигрести хеланки а горе да носи црно-бели коцкици, нешто такво, и да изгледа супер. Таа ме има малку оттргнато од идејата дека секогаш мора да се запази бојата. Јас сум малку таков „фраер“. Пред некое време и' купив еден шешир, не е класичен како од Џејмс Бонд оној што сече глава дебелиот Кинез со заебаните зуби, туку како на Евреине во Америка, како Амиш споен со реднек. И супер и' стои. :) Кога го видов Фарел во шеширон од Вивиен ми одеше бокс да му мавнам бидејќи е најгрдото нешто што го имам видено, ама Руки да го стави ќе изгледа, не знам, супер! Дали фацата, дали висината, дали сè.

Ама за патики...јас сум одговорен и за двајцата :) И воведов малку „Jordan фазон“. Руки: Дома Строг е за кондури, ептен. Фил е дома одговорен за footwear. Тоа е општо правило.

Фил: Mи имале влијание на стилот Калифорнија, Лондон и Париз. Тие три места секогаш сум ги прател од аспект на музичка и скејтерска сцена и freestyle motor „господата“...

Личниот печат колку можам да го вметнам, го вметнувам. Зависи, бидејќи работиме за различни клиенти, зависно за каков тип на клиент станува збор. Од една страна, работа си е работа, дома си е дома и тоа што ти си го правиш. Ако не можам да се изразам во моментот, ќе дојдам дома ќе си направам нешто за себе, чисто за да бидам јас исполнета. Веројатно можеш...мене штом ме исполнува работата значи дека има нешто што можам да го дадам таму а да е некаков си мој „печат“. До толку ми се погоди што фирмава во која работам ми е сè уште таа базичната, прво работно место ми е и сум таму и ден денес, таму сум порасната... пред тоа немам работено никаде. Освен во Америка, во „Старбакс“.

Бидејки сум растен во друга држава споредба си правам често за сè иако е нереална. Во однос на музиката не може да се објасни нивниот професионализам кој е на ниво. Имаш од човек кој прави кафе до човек кој е продуцент, па имаш техничар па имаш техничар на техничарот, имаш цел тим да направи песна и фактички прават изглед, концепт, песна, сè спремно. Големите буџети не секогаш се мотивација за работа.

Мики маус маицава ми е омилена :) Секој пат кога одевме во Дојран спиев во маицава. Во сопственост на тетка ми па во наследство на мајка ми и на крај кај мене до ден денес... стара е едно 40 години, купена од Солун на Игнатиа. Распарталена до максимум ама уште знам да ја ставам со хеланки :) ја носев и додека бев бремена затоа што ми беше многу комотна.

Меѓу мене и Филип има голема доверба, воопшто, и разбирање, поготово откако е Миа во нашите животи...кога си одлучил нешто, нема простор за сомнеж кај другиот. Филип за многу работи разлмислува повозрасно и од највозрасните луѓе кои ги знам... и покрај тоа што првиот впечаток не е таков. Фил: од друга страна знам и најзелен на свет да бидам, како што и сите луѓе знаат...

На алкава има фигура количка за бебе. Фил ми ја подари кога се породив со Миа а паткава е една од нејзините омилени плишани играчки.

Руки: Јас сакам искреност и муабет и мене тоа повеќе ми значи од цвеќињата или што било друго кое Филип ќе го купи од внимание... Најмногу ме освоил со тоа што сме си правеле муабет за сè отворено и сме се прашувале еден со друг за совет. Понекогаш е и сурово искрен, хахаха... Од една страна како да се познаваме цел живот а сè уште има многу работи што не ги знаеме еден за друг... Фил: Небитно е тоа. Имаме време пред нас.

На Бадник паричката се падна во ќуката... уште не сфативме зошто ги ставаат Господ и куќата во комбинација... Руки: Мислам дека е намерно за да бидат помали шансите да ми се падне на мене, на пример :))

Од кога знам за себе сум имал брада. Ми била и подолга, ретко кога ја бричам цела... бидејќи најчесто за многу луѓе брада асоцира на валкано, решив да ја негувам, си поставив критериум. Порано имало асални производи за третирање брада неодамна најадов нешто од тие... стари американски произвди се, уље специјално што ја омекнува брадата, потоа со восок ја местиш за да не штрчи од сите страни и да изглдеда ок. Мораш да изгледаш претставително и уредно... не е само пушти брада. Има брада и брада. И одеднаш стана модерна брадата, се вратија брадите. Не ми смета тоа. Ми смета само кога некој не сака брада а ја носи само затоа што е ин.

Фил: со Руки сме исти од аспект на тоа дека многу веруваме еден на друг за изглед. Со два збора можам да и’ објаснам што ќе изгледа добро на неа и она исто на мене. И без да се објаснуваме туку само со „да“ или „не“. Иако понекогаш ме напнува бидејќи знае, јас сум „колор-координација фраер“ и само ќе ми рече: „Не! Жолтиот саат со тиркизните патики.“ - Не! Ќе си одам со тиркиз саатот. Се гледам во огледало и нејзиниот глас ми одѕвонува: „Саатот, саатот требаше да го смениш“. Излегувам долу по скали и пак се враќам „ да ти се плукнам и саат и сè“, го земам жолтиот саат и пак излегувам. :) Се разбираме од тој аспект во старт.

Фил: Јас не сум „Hipebeast“ - човек што прати тренд. И во тој поглед не се согласувам целосно со колекционери на патики иако патики ми се слабост. Џорданки 13ка излегле сега и мора одма да се имаат, ултра лимитриана едиција, мора да се купи... јас го имам зацртано она што ми се допаѓа како форма. Имам одредено место на раката каде планирам да ја ја тетовирам омилената моја Џорданка 4-ка :)) Ова се Air Jordan 3 Retro „Powder Blue".

Фил вика дека слушам депресивна музика, као The Smiths и The Cure. Mеѓу другото слушам и рап. Сè слушам. Drum n’bass, техно, 90s... ама навистина немам никакви ограничувања. И за излегување не сум имала стриктно место. Сум имала многу различни друштва, едно што излегува по дискотеки, да се дотераш, да се средиш...некое за на клупи, висење во маало но искрено не сум имала некое посебно место каде што сум излегувала.

Руки: Најмногу црпам инспирација од музика. Некогаш, за бои, и од обични фотографии. Од градов, надвор, луѓе, облеки, дрва, сè и сешто. Но генерално работам со музика. Што и да си свири може да ми биде инспирација, немам конкретен тип на музика,само треба нешто да е упалено, телевизор, радио... Не секогаш но, често сакам да сум сама додека работам што е чудно за мене. На пример, уз муабет со Филип ги направивме масичките, што ми е океј ама воглавно сакам да сум си во своја атмосфера, да имам многу цигари, музика, некое пивце, тука да ми биде сè, боите, сè расфрлано, хаос, бидејќи јас живеам во хаос генерално...

Фил: Битно ми е. Мислам дека тоа многу кажува за човек. Можеш и во тренерка да се облечеш, начинот, гордоста во себе, чувството...Човек што е self-aware и што сака да изгледа ОК е многу попозитивен и e посамоуверен и повеќе инспирира...

Фил: Една иста линија на продукти не оди и во Европа и во Америка. Истата линија што оди во Англија не оди и во Франција, Италија и Македонија. Ние претежно земаме роба од Полска, источна Европа, од робата што стига кај нив. Ако стигнат кај нас некои Џорданки тогаш веројатно се од некој проект како „Jordan X BackBoard 26“ што не е официјален Џордан бренд и е некоја едиција наменета за Полски пазар. Исто е и во Америка, многу типови на Џорданки личат а всушност не се прави Џорданки... Најк биле отсекогаш врзани за баскет, имале секогаш добра патика и фокус на подобар изглед.

Руки: Јас сум повеќе за алки, ланчиња, саати, наочари. Всушност и тој е за наочари, си сака такви џиџи-миџи. Од G-Shock саати му фали само маскирна варијанта и има едно сто лептир машни!

Јас копам кога одам по продавници и затоа по продавници не се оди со мене, одам сама...сега со детето и со слушалки во уши. Пошто сум неподнослива! Копам „свашта“, глупости копам. Ќе влезам во мини маркет и ќе најдам ланче!

Руки: Филип да го оставам да ми купи облека, може да ми купи без да ме праша, скроз. Само за број ако треба да ме консултира. Точно знае што сакам, каков тип сум. Од мене не се очекуваат плишови, чипки... мислам, имам и плишови и чипки, и шљокици имам, ама тој знае точно во која продавница, каков тип на облека може да ми купи.

Руки: Немам јас правила за ништо. Така и живееме со Филип. Љубов ни е база, за сè живо и диво, дали станува збор за дете, меѓу нас, за работа, за семејство, за моторот, за цртањето. Без тоа ништо нема. И облека, тие „бош“ комбинации може да изгледаат добро ако ги облечеш со љубов. Тоа ни е на нас водилка дома. Друго ни е сè пропратно. И кеифови, ние си правиме кеифови.

Руки: Со Фил си измисливме тренерка-ден. Тоа ни е денот кога јас и тој носиме тренерки и маици. До ден денес го имаме еднаш неделно. И Миа го има со нас. Без разлика каде одиме. Затоа што така се чувствуваме најкомотно.

Фил: Човекот кој измислил долна, сива тренерка, Nike, еден број поголема, за мене е херој. Покомотно нешто од тоа нема. Ми се има случено да отидам да се наместам за на свирка, и да останам така, да свирам во тренерка.Мислам дека и на вечера имаме отидено во тренерка, онака свечено. Во клуб имам отидено во тренерка. Сива памучна тренерка. Adidas тренерка не „поштуем“. Горен дел може ама долната освен Nike, сива, со ластик не постои друга.

Фил: Секоја супкултура е човек кој вика „Чекај малку, јас сум различен, јас не сакам да слушам поп-глупости на радио, не сакам фолк-глупости, сакам да слушам метал, јас сакам да слушам drum n’bass, не сакам да слушам drum n’bass со вокал на Britney Spears бидејќи тоа е „плукнато“ од устата на некоја голема корпорација што сака мене да ме убеди дека тоа е drum n’bass а тоа нема врска со drum n’bass. И сè што е форсирано на радио е спремено за таа публика.

Уште од дете ја имам пасијата за мотор и возам мотор од мои 15 години.

Од пред некое време ми се појави шанса да си го купам Harley-то и ми се оствари мојата желба од детството.

Не е само обичен мотор, хахаха. Покрај тоа што ми е главен начин на транспорт, моторот ми е и начин на живот.

Кога ќе се качам на мотор, сите непотребни стресови и мисли исчезнуваат. Моторот ми е огледало на расположението.

Само да ја слушнам машината како работи ми ја полни душата.

Кога ќе тргнеш на пат, и кога ќе видиш триесет мотори во ретровизор чувството е неописливо и незаменливо. Кога возам со Руки тоа е дополнително чувство и нема рута која не би ја поминал заедно со неа.

Фил: Нема човек што немал класика „3 stripe adidas“ патика. Исто како што нема човек што немал старка во живот. И тоа е добра Адидас патика. Според мене добра Адидас патика е „Адидас форум“ што едно време, не знам како, се појави и во Македонија... Форум беа исклучително добра патика... ако не и најдобра. Третиот пар Адидас форум ги најдов во Охрид. Џереми Скот ја зема форум патиката за основа и од неа почна да работи, и така ја направи првата негова патика за Адидас...

Руки: Имав некоја филозофија порано дека тоа што го носиш на нозе многу кажува за човекот. Од типот на папуча до типот на кондура, типот на патика. Кога ќе го видиш човекот од доле нагоре мислам дека можеш многу да си претпоставиш за тој човек и обично сум си правела приказни за луѓе така кога сум ги гледала во кондури и патики. Секогаш од доле нагоре одам. Секогаш. Мислам дека тоа што се носи на нозе е најважно, кажува многу. Пробај примети, по улица гледај по обувки на луѓе, многу ќе ти каже. Дали се чисти, каков модел се, дали има нешто шарено, дали се класични. И тоа е многу интересно. Си правиш филмови некои.

Фил: Имам сериозно изоштрен вкус за алкохол , под влијание на братучед ми Блажо :) Патронот е една од правите текили мексички што е од 100% агаве. Во Скопје не може да се најде па мора да се снајдеме ако сакаме добар домашен коктел. Патронот некогаш го користам и за готвење. Текила, бурбон и виски - омилени пијачки...

Руки: Списанија гледам повеќе од аспект на тоа да видам што-како има, но повеќе пратам сајтови од типот на Lookbook, Humans of New York, Streetpeeper... Немам ред ни за комбинации. Тотално безредие сум за алишта. Скроз. и мразам комплетчиња. не сакам униформа, не сакам маици што сите ги имаат и сл. Јас сум уметник и јасно ми е дека сè е прашање на вкус. Едноставно некој човек се огледува во огледало и смета дека е доволно добро облечен за себе. Стварно не ме интересира зошто се облекол така ... му верувам :)

Немам обично, нормално ланче. Ниту едно. Пред некое време купив еден златен ланец. Немам регуларен накит и комплетчиња мрзам, прстен ланче и алка исти, тоа немам. Имам чудни ланчиња. Телевизори што светат, тањири со нудли, бисквити, сладоледи... Дури и Сваровски ланчето не ми е од нормалните.

Руки: Јас сум си уште дете во глава, со дете и со уште едно дете :) ама да, веројатно сега сум малку посериозна, малку по малку работите почнаа да се менуваат... мислам, јас уште собирам играчки и тоа е моја пасија. Со тоа што сега купувам играчки за мене и за Миа, а сме 28 години разлика. :) Сега имам изговор и да накитам елка порано и да купам играчки плус.

Фил: Секој втор сега купува опрема за да си прави музика, секој трет е рапер,сите тезга бендови се артисти... сите нови бендови моментално ми звучат исто.

Сакам јас да сум мајка а Фил татко на сите ружни играчки на планетата земја. Поготово срни ружни. Плишани, гадни, со излижана нога и сите да бидат моја сопственост. И генерално купувам такви од 10-20 денари, пластични кукли, никакви, за да не бидат сами во продавница и да си ги здружиме ние дома и да си ги чуваме.

Фил: Скопски фестивал 71 година, најдобрата ера на македонска музика... Руки ја најде плочава. Сега е хит да се има плоча дома...има луѓе кои продаваат плочи низ градов. Моја препорака на сите е попрво да слушаат македонска музика од 70те отколку новокомпониранава сега. Руки: Плоча ме потсеќа на татко ми, памтам како му спијам на стомак после ручек додека мајка ми и сестра ми ја раскреваат масата и слушаме плоча по дома... оваа плоча конкретно за мене е „Скопје“, тоа си е наше Скопје...тие се класични евергрини од тоа време. Плоча е драгоцена работа.

Фил: Јас поради тоа и се вратив тука. Каде и да одам, кога и да сум доаѓал тука на одмор, знаеш, кога те мава флешбек, топла меморија... не се спомени од конкретна ситуација туку од цело едно време, периоди од животот. За Карпош 4 во глава имам сцена, стојам на прозор како дете и гледам во паркингот... одам накај плоштад и памтам како пред Стоилко стојам со мајка ми и толкава пирошка пред мене... за Маврово, седнат како дете на тераса, го гледам цело езеро... сето тоа ме има вратено тука. И ми е тажно дека ништо од тоа веќе не постои, од тоа што ме врзува за тука... Живееме во Дебар Маало затоа што ко дете сум тука растен, покрај баба ми и дедо ми... малку е останато од тоа Дебар Маало тогаш.

„Моето Скопје” е албум со фотки што го имам на ФБ кои сум ги сликала од Скопје, од места со кои сум ненормално емотивно врзана. Меѓу сите катастрофи, со моментот рушење на плоштадот, кршење на тие говорнинци и тргање на чичкото со крзната од плоштад, мене Скопје повеќе не ми е Скопје... Јас сум „заклучена“ во моето Скопје и оваа реална слика од градов сега што треба да му ја пренесам на своето дете, просто не можам да ја прифатам. Сурово е да кажам дека не го сакам, и ќе пукнам што на Миа ќе треба да и прераскажувам каде сме биле сликани како деца наместо да ја однесам на тие места...

Имам големо очекување за Македонија како продуцент. Имаме толку добри музичари тука... наместо да се трудат да изгледаат кул и да гледаат што е „ин“, што прават мн бендови во Лондон мислам дека треба да се обидат да се носат во свој стил. Тоа во Лондон го викаат„Јumping on the bandwagon”, кога некој гледа да рипне во „корпата“ наместо да се обиде да си створи своја.

Веројатно никогаш не ме интересирало нешто реално, реализам, сериозни цртежи. Секогаш ми биле по кеиф детски цртежи, тој тип, таа насока. Детскиот цртеж до ден денес може да ми биде инспирација. Некако поискрени ми се отколку да речеме да седнам студиозно и да работам на портрет. Сакам да си правам свои филмови и приказни додека гледам некое дело... не да ти биде сè изџвакано и ставено на тацна :)

Фил: Големо влијание ми е братучед ми Блажо во поглед на колектирањето патики. Не носам капа само кога е ладно надвор. Со Блажо сме оделе на хард кор журки со капчиња. И кога настапувам, носам капа. И дресови...а и претежно хипхоп се свири. Руки: Капи носи секогаш, тие му се дел од имиџот.Фил: Сите музичари кога тогаш го менуваат својот имиџ. А музиката и модата се многу поврзани, поготово надвор и кога си јавна личност.

Фил: Колку пати сум се нашол во метро во Лондон во ситуација да пробам да погодам нечиј живот според тоа што го носи тој човек.

Руки: Мнoгу од овие играчки се од дизајнери, цртачи на графити и скапи, купени, нарачани... дадов една огромна моја графика, авторски отисок, уникатна, ја трампав за Оптимус прајм само за да го имаме дома! Два од роботите мислам дека ми се од Америка, еден ми од овде купен од најзабутана продавница за играчки, друг од Белград. Играчките имаат посебно место дома. Здравје Боже, ќе имаат и регал само да се намножат уште малку.

Мислам дека повеќе ја сакаме таа фамилијарна атмосфера да се собереме сите на едно место отколку приказната позади Божиќ. :) Ние дома може и да си измислиме празник само за да направиме гозба со многу луѓе, хаха!