EКЛЕКТИЧНА

Обожавам да одам на „Flea“ пазари и кога ќе најдам некое парче, веднаш замислувам барем 5 различни комбинации кои би можело да се направат со него. „One of a kind“ парчиња кои знаеш дека никој друг нема да ги поседува, целата таа интрига на кого му припаѓало парчето и како таа личност го носела...

Ретко ја носам наметкава, иако ми е омилена.

Во последен момент со другаркиве собравме на купче 50 евра и и’ ги дадов на Бела. Ми ги донесе кондуриве од Солун, биле последниот пар... Следниот ден ги имав на мене и те сретнав тебе!

Во наредните 4 дена, веднаш откако шнајдерката ми ја соши наметкава, сама ги боцкав нитните, по не знам колку часа во денот!

Накитот бил отсекогаш присутен во мојот дом. Гледајќи ја мајка ми како го изработува, работев и јас покрај неа уште од мојата 10-та година... Со години бев опкружена со сите тие парчиња накит околу мене, веројатно знаев дека тоа ќе биде и моја иднина.

Инспирацијата ми доаѓа од се’ што ме опкружува. Може да биде некој добар филм што сум го гледала претходната вечер; некој нов бенд; мојата преполна библиотека со сите оние книги за фотографии од сите декади... денес пак може да ме инспирира и некоја моја блиска личност или што било, што ќе ме натера да размислам како да внесам некој нов елемент во мојата креација и да го направам дел од мене.

Чизмиве на „спратови“...всушност се ногавици кои само се надодаваат одозгора. Ми ги изработи по нарачка една девојка што држеше дуќан на „Млечен“. Обично ги носев врз црвениве чизми. Парчињата кожа се споени и не се ни познава дека се додадени.

Предминатиот Божиќ, цимерките во Барса ме израдуваа со хеланкиве „Версаче“.

Моите омилени чизмички кои што не можам да ги носам. Сандра ме натера да ги ставам во фрижидер, ме убедуваше дека ќе попуштат... После месец и нешто, седиме со Сандра на кафе и ме прашува: „Ги извади чизмите од замрзивач?“ – „Не! “ Знаев дека се еден број помали ама ги купив... само еднаш ги облеков на еден Божик во Барса и мам***то мамино!!! Ги купив пред 7 години и многу ги сакам иако веројатно веќе не би ги носела и да ми беа точни... Има работи што никогаш нема да ги дадам, чизмиве на пример!

Ташнава е „my most precious item“. Од 1920 година, винтиџ е нормално.Ја купив од еден винтиџ стор каде што ташните беа наредени по години и долго не можев да се одлучам за која.

Зависи од расположението во кое се наоѓам: некогаш се чувствувам мрачно и носам црно, кожа и јак накит, а некогаш како hippie child па сум во „flowery“ фустанчиња. Фустанов се’ уште го немам носено, од Манго е.

Jane Birkin – Поголема икона од неа во тоа време, според мене, нема. Начинот на која ја носеше ролката со панталони „ѕвонарки“, толку „bohemian“ а сепак француски стил; чипкани проѕирни фустани, едноставни златни парчиња накит и дефинитивно, неповторливата сламена корпа.

Обично пред да тргнам на патување, си правам мапа за винтиџ продавници во градот каде одам. И ги „малтретирам“ сите затоа што мора еден ден прво да се помине низ сите продавници, според мапата... потоа следуваат знаменитостите. Обавезно еден цел ден е посветен на „винтиџ мапата“. Често ми се случувало и случајно да наидам на „Винтиџ“ пазари... Фустанов е винтиџ, од “Шик-шик“ е...

Некогаш ме инспирира и тоа што ќе го облечам дента; кога ќе се погледнам во огледало и ќе се подзамислам какво парче накит ми фали во моментот, знам и да го земам блокчето во рака за да го нацртам тоа што го замислувам. И нешто што тотално не би одговарало, јас ќе го облечам... класична Хавајанка (апостолка) и фустанов. „Хавајанки“ ми се класика!

Периодот од 12 до 18 години беше до некаде и катастрофален! Сите оние „Non è la Rai“ моменти, „Phard“, зебра, циклама, чизми со крзно... но сите моравме да поминеме низ тоа, и затоа сега е интересно! Не би се вратила повторно во тој период...

Имам некои 15-20 парчиња и толку. И повеќето се од мајка ми... Не носам накит или пак многу ретко, затоа што цел живот изработувам накит.

Од Фиренца и Барса до Лисабон, во секоја земја среброто се изработува на различен начин, макар и да се работи за најобичен сребрен прстен... поради тоа и патував толку. Прстени рачно изработени од Мони.

Берлин е „царството на винтиџот“. Отидов во еден огромен хангар, можеби беше 300 метри квадратни... со винтиџ! Цел ден го поминав таму... „Ле Свинг” e најдобрата винтиџ продавница во Барсa. Се’ уште одам на шопинг во Барселона, барем еднаш годишно.

My baby shoes!

Отидов на еден ден до Брисел и од тој еден ден го видов само плоштадот. Останатото време го поминав низ Винтиџ продавниците... од таму ми е ташнава „Silly walks“ и едни наочари за сонце.

...и дефинитивно ако се преселам ќе имам „плакар“ соба.

имаше период кога со денови носев гумени чизми, без разлика што носев нагоре и колку тоа (не)одговараше на чизмите од гума!

Синџирот за во коса го направив буквално претходната вечер. Сакав да имам нешто во коса во комбинација со црвената наметка. Затоа го направив во месинг, не е ни златен ни сребрен... ама дојде една другарка пред да излезам и ме предомисли да не ја носам наметката на журка во диско!

Неподносливи ми се „тренди“ бои и „mix-match“ комбинациите (исти ташна и кондури) – што кај нас се носат, и тоа многу често. Веројатно ќе помине време пред да се искорени таа „мода“...

Не ми се допаѓа некој да биде „ист“ цело време, но сметам дека ако сакаш да знаеш што понатаму и да пробаш нови работи, пред се’ треба да си се запознаеш, да направиш едно добро истражување на себеси.

Штикла преку ден никогаш не би ставила...

Модата е една „карта за презентација“ на самиот себе пред светот, која ти дозволува да „играш“; најпосле, на крајот од денот, сите сакаме да бидеме различни и мислам дека модата е фантастична за да можеш да го изразиш своето „јас“.

Во „Винтиџ“ светот ме внесе мојата цимерка од Колумбија додека студиравме во Фиренца. Малку се двоумев на почетокот но, после првиот контакт беше и остана „љубов на прв поглед“.

Целиот трик е да знаеш како да ја комбинираш облеката но најбитното е да се чувствуваш комотно (да се движиш и да играш) и задолжително е да „ставиш“ и мал „рок момент“, со некој добар аксесоар. Ова е ланчето што го носам секој ден, веќе 10 години наназад. Ми одговара буквално на се’! Го направив од синџирчиња за клучеви.

Не го сакам баш „Манго“ затоа што тука израснавме со него... дури и тренерките ми се од Манго! Во Барса беше „онака“,се продаваше „на кило“... преплавена е со аутлети на Манго.

Едно од моите омилени патувања беше во Азија која, буквално ме зашемети со својата култура! Патувањата ме исполнуваат максимално... Сите тие култури, улици, познанства кои остануваат, луѓе со кои продолжуваш или само спомени.

Бесценето е времето потрошено „претурајќи“ низ кутиите во огромните хангари, на кои налетувам насекаде низ светот; безвременски се парчињата облека, часовници, слики, плочи... Да се напомене дека трпението е од есенцијално значење, а задоволството непроценливо.

Значи шорцевиве ми се така драги затоа што ми се „дизајнирани“ од Џек... Ги убив од носење! И да има дупче или пак да ми се искине нешто, не се „фурам“.

Се договоривме меѓу нас, цимерките од Барса, да си ставиме иста тетоважа како симбол за Божиќните празници кои ги поминувавме таму заедно. Сите истетовиравме „птица“ на раката, но во различни облици.

Рибата десно е Сандра, јас сум таа лево!:) Ми се јави еднаш Сандра и ми вика, „Само да ти кажам, ти си дебелата!“ (позади) Фото од мајка ми и татко ми на нивната свадба; Разгледница со бабички;

Сега за сега, за мене, „безвременско парче“ е дефинитивно сакото. Ова сако е винтиџ, го купив пред неколку години со Ели, од „Шик-Шик“.

Најдоброто чувство на светот е да излезеш од дома чувствувајќи се апсолутно одлично во тоа што го носиш. Модата секој ден ме учи пред се’, да ја уживам.

Нешто што никогаш не би купила е „фејк“ ташна. Може да е винтиџ но да е оригинал. Двете ташни ми ги купи Ирена кога дојде да ме посети во Барса. Еден ден додека шетавме, ми рече, ”Мони морам да ти купам ташниии! Не една ташна...две ќе ти купам! Две!!!” Винтиџ ташни од Барселона

Банкнотата ми е многу драг подарок. Додека работев во хостел во Барса, престојуваа двајца американци од Тексас, на пат низ Европа. Пред да тргнат, понеле 3 вакви банкноти од по 2 долари за да им ги подарат на тројца што многу ќе им помогнат во текот на патувањето. Им се најдов на Барса, им помагав за локации, за шетање итн... Ми пријде едниот од нив вечерта пред да си одат и ми рече „Решивме едната да ти ја подариме тебе...“..Мислев дека лажат и ме зезаат, дека не е вистинска... отпосле проверив на интернет дека навистина има цела приказна зад хартиените 2 долари. Речиси не постојат, ги печатат еднаш во 100 години, многу се ретки...

Неуспешно исеченото кошулче. Гледав „направи сам“ туторијал...само што, крукчето кај рамениците требаше да биде помало... јас го исеков „малку“ повеќе! Пробај :)

Отидов во Софија за концертот на Шаде’ и тогаш ги здогледав кондуркиве, на излог во Масимо Дути; кога повторно ги видов во Барса, ги купив... и ги „скршив“ од носење! Мислам дека колку се поизносени толку се поубави... никогаш не ги носам врзани.

Се случува да почнам со нешто замислено како ланче, а на крајот да испадне брош. Брошов го направив од пластика резина; најдов еден постер, го исеков и го претопив во пластиката и ја ставив потоа во калапче за мраз... Таа техника на изработка на пластика е многу добра, ја научив во Лисабон.

Од моите патувања сфатив колку јас, сите ние, сме „мали“ и колку „врска“ немаме што сè се случува во светот.

Прстенов го изработив однадвор од сребро, внатре е полнет со црна течна пластика. „Rituals“ е холандски бренд и ми е „бр.1“ за козметика. Ги нарачувам производите преку интернет, а кога ќе ја начекам во странство ја купувам на тони!

За мене „убаво облекување“ и „употреба на модни додатоци“ е комбинација од различни фактори меѓу кои, да имаш добар вкус, да имаш стил и секогаш елеганција. Претпоставувам дека тоа е тоа што сите го забележуваме кај некоја личност, за која сметаме дека е добро облечена; не е толку стилот што го има избрано, туку начинот на кој „го носи“.

Сакам огромни сребрени дизајни во кои филигранскиот елемент влегува во комбинација, но само понекогаш... Мора да има некакви прави лини, полно сребро, камен, нешто друго да влезе во игра... Изработувам цели парчиња накит од филигран, но само филигран, лично јас, не носам.

Сум „еклектична“, никогаш не сум сакала едно нешто туку секогаш неколку нешта во исто време. Токму поради тоа името на етикетата е „Еклектика“.

Не сакав да се вратам во МК без сламениов сандак! И во секој стан каде што се селев „го селев“ и него со мене... Ептен сум приврзана за него!

Ми се допаѓа како Маргот е облечена во филмот „Ројал Тененбаумс“. И стилот во “Блејд Ранер” е „лудило“! Филмот е снимен пред 30 години, а стајлингот е како од педесетите... а Дерил Хана носи искинати хулахопки! Многу откачен филм, ми се допаѓа особено поради костимографијата. Бундите ми се винтиџ.

Edie Sedgwick. Ја сакам затоа што ме потсеќа на ерата на 60’-70’-те и кога и да го гледам „Factory Girl“ филмот, неколку дена потоа сум „опседната“ со „Иди“ комбинации. Темната „smokеy eyes“ шминка и тој „effortless“ момент, да „фрли“ бунда врз машка кошула, под неа само црна хулахопка со класична балетанка... и на целата таа комбинација скоро секoгаш виси обетка долга до рамо.

Фустанчево многу го сакам... заедно со сивиот фустан со црвени крукчиња (слика 18) се од колекцијата што Кејт Мос ја дизајнираше за „ТОПШОП“; торбичево одеше заедно со еден од фустаните кога ги купував...

Мојот омилен град секогаш ќе биде и мој втор дом – Барселона. Тоа е градот што буквално ме „отвори“ и ми пружи шанса да истражувам и да научам најразлични нешта... и никогаш не престанува да ме изненадува и инспирира.

Подарок ми се другарка ми Еви, бев нејзина старосватица, и тоа се моите омилени час... „Умрело“ едново Касио!

„Втор дом“ затоа што таму никој не е „somebody“ и чувството што градот ми го буди ме прави среќна. Има нешто во воздухот, градот е богат и на визуелно ниво, богат и за душата. И во цел тој хаос сепак, можеш да се опуштиш. Ми се допаѓаат луѓето, сакам да шетам по улиците и да се разминувам со илјадници од нив... и се движиш со музика во уши и си во твојот мал свет каде се’ функционира совршено.

Уште еден „откачен“ подарок од Иренка - Мy brother from another mother: еднаш ми „ископала“ кожен каиш од „Шик-Шик“ на Битпазар... кога го свртев од задната страна прочитав „Ескада“! Често знаеше да отиде таму и да ме изненади со некој каиш.

Сите овие ми се од „Годел“ периодот низ кој сите поминавме, и ги чувам уште затоа што многу ми се драги! со Иренка бевме „луди“ по Годел! 100ден од пар!Купував како мрдната, еден модел на чизми морав да го имам во сите бои! Од Барса, прва станица откако ќе слетав на аеродром во Скопје беше „Годел“ во Буњаковец! Доаѓав со празен куфер, ќе го накрцав со кондурки за цимерките и штом ќе се вратев во Барса, им го отварави полудуваа...тоа, и Ајвар! :) Не им се веруваше дека се нови и неносени... „Годел“ ни беше ептен, „момент“ во животот!

Плик ташни ми се „слабост“... ова го имам купено од еден ром од Сарај, за 100 денари! ...и е мојата „ташна од лани“! Кога ќе ми ја видеше Наде, ми викаше, „те молам, со несесеров.“.. Па мајка ми ќе ми ја земе шпиунски, ќе ми ја сошие... а не сакав! Колку повеќе се упропастуваше толку поубава ми беше...

Џемперов е на баба ми ама цела зима сум во него...во комбинација со гумените чизми! Така облечена го шетам Џек секое утро. Имам и специјални „Џек“ патики, „Џек outfit“. И што е најсмешно, пред некој ден помина пред мене една баба со ист ваков Џемпер! Од „Тетекс“ е, си го најдов во станот на баба ми во Софија, заедно со карираното палто (слика 15)

Ретко следам тенденции, модни правци...